OTUZ BEŞ YAŞ
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher
Yalvarmak yakarmak nafile bugün
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler o şevk o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu
Insan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde nasıl kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak
Taht misali o musalla taşında.
Cahit Sıtkı Tarancı
[English Verison]
AGE THIRTY-FIVE
The age is thirty-five! Half of the way!
We're in the middle of life like a Dante.
The fire we felt at the time of our youth
When complaining is no use any longer
Goes out without caring about tears.
Did it snow on my temples or what's this?
God this wrinkled face belongs to me?
Or those purple bulges beneath my eyes?
Why did you become enemy to me
Oh the mirrors I knew as friends for years.
How the man changes with time!
The man at those pictures is not me.
Oh those days my desires and excitement!
This cheerful man is not me.
That I lack of troubles is but a lie.
My first love like only a dream
Is now strange even as a memory.
Our ways separated one by one;
With the friends we began our lives
My loneliness gradually increases.
There was also another colour of sky!
I recognized a stone hard so late.
Water would drown man fire would burn!
Everyday rising is a trouble
One understands when he comes to this age.
Quince's yellow pomegranate's red autumns!
Which I accept a little further each year.
Why are the birds still circling around at sky?
Why is this funeral? Who died again?
How many such gardens did I see topsy-turvy?
What can you do death comes to all us.
You fall asleep; and you don't wake up.
Who knows where how at what age?
You will have a single prayer long sovereignty
By the grave stone as if it was your throne.
Cahit Sıtkı Tarancı
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher
Yalvarmak yakarmak nafile bugün
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler o şevk o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu
Insan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde nasıl kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak
Taht misali o musalla taşında.
Cahit Sıtkı Tarancı
[English Verison]
AGE THIRTY-FIVE
The age is thirty-five! Half of the way!
We're in the middle of life like a Dante.
The fire we felt at the time of our youth
When complaining is no use any longer
Goes out without caring about tears.
Did it snow on my temples or what's this?
God this wrinkled face belongs to me?
Or those purple bulges beneath my eyes?
Why did you become enemy to me
Oh the mirrors I knew as friends for years.
How the man changes with time!
The man at those pictures is not me.
Oh those days my desires and excitement!
This cheerful man is not me.
That I lack of troubles is but a lie.
My first love like only a dream
Is now strange even as a memory.
Our ways separated one by one;
With the friends we began our lives
My loneliness gradually increases.
There was also another colour of sky!
I recognized a stone hard so late.
Water would drown man fire would burn!
Everyday rising is a trouble
One understands when he comes to this age.
Quince's yellow pomegranate's red autumns!
Which I accept a little further each year.
Why are the birds still circling around at sky?
Why is this funeral? Who died again?
How many such gardens did I see topsy-turvy?
What can you do death comes to all us.
You fall asleep; and you don't wake up.
Who knows where how at what age?
You will have a single prayer long sovereignty
By the grave stone as if it was your throne.
Cahit Sıtkı Tarancı
